Od poniedziałku telefon grzeje się. Do czerwoności. Odbieram i ze spokojem opowiadam, że TO nie rozpoczęło się w piątek 15 maja 2020 roku (swoją drogą lubię ten dzień ?). TO, czyli koszmar radia zaczął się już w 2015 roku. Dlaczego tak długo przechodziliśmy obok, nie protestowaliśmy, milczeliśmy, akceptowaliśmy? Od mojego rozstania z mediami publicznymi miną wkrótce 4 lata. Często zadawałem sobie pytanie jak długo jeszcze wytrzymałbym w Polskim Radiu? Jak długo patrzyłbym jak niszczona jest niezależność, jak zastraszani są ludzie, jak określa się co jest poprawne, a co nie? Czy mógłbym w transmisji sportowej użyć np. cytatu z piosenki Kazika? Różne, często zwariowane porównania przychodziły mi do głowy. Czy w takiej sytuacji moja transmisja byłaby zdjęta, a ja pociągnięty do odpowiedzialności? Jak w takim układzie funkcjonować? Nie może dziennikarz pracować pod presją, nie można ustalać jaka piosenka ma zająć I miejsce. Nie mogą partyjni figuranci decydować o tym co ma nam się podobać a co nie. Wydaje mi się, że mówię o tym od dawna. Powtarzam i w ostatnich dniach.
Wystąpiłem z inicjatywą legislacyjną, całość konferencji w linku.
Ponad 4 lata temu opowiedziałem Magdzie Rigamonti o tym co dzieje się w Polskim Radiu. Wywiad z maja 2016 roku poniżej.
